Para plezier 5 april.

 

 

Was het bij de seizoensopening te slecht weer, zondag 5 april hadden we de herkansing.

Het rc para team Bergeijk was –enthousiast geworden op een van onze bouwavonden- bereid gevonden om op ons veld een demo te geven in het para jumpen.

Het weer was veelbelovend en de wind, die van tijd tot tijd toch wel verraderlijk draaide, kon onze pret niet bederven.

Ze kwamen met een 5-tal kisten die onze mannekes (en vrouwke) in no-time moeiteloos het luchtruim in sleurden.

Hoe de dag verliep? Een impressie.

 

 

 

 

Beste mensen,

 

wat was het gisteren (5 april) een mooie dag met veel sprongen. Bij mijn laatste sprong ging het echter niet zoals ik het bedoelde. Er was kennelijk iets niet in orde met een stuurlijn en was tollen het resultaat.
Kon hem nog wel stil houden maar wat gebeurde er? Een parachute kreeg thermiek en ging in plaats van zakken, klimmen, nog nooit meegemaakt. Dus dan maar laten tollen om beneden te komen, het hielp niet echt en de wind kreeg steeds meer vat op hem. Ik dacht al, dat wordt een probleem en stond met dicht geknepen billen.
Dave en Ad hadden het snel in de gaten en gingen er met de auto op uit. Ik kon hem nog wel volgen, maar hij dreef steeds verder naar het westen, tot we hem niet meer zagen en achter een bosrand verdween.
Kort daarop telefoon bij Frank, ze waren op de snelweg en hadden hem in een boom zien vallen, tussen de snelweg en de put van Reef.
Gelijk een reactie van Frank en Herman, sprongen in de auto, ik er ook bij en op weg.
Frank zag hem als eerste hangen in een boom precies over de parallelweg waarop wij reden, langs de snelweg. Even later kwam Ad en Dave ook aanrijden.
De situatie beoordeeld en de eerste reactie was, veel geluk gehad dat hij niet op de snelweg geland is, maar slechts ca. 10 meter ernaast. Opluchting!!!
Maar hoe krijgen hem eruit??
Ad, zoals altijd voorzien van de nodige plakbandrollen en lijnen ging een werptouw maken en na enige pogingen kreeg hij het rolletje eroverheen. Nu trekken, maar helaas, het touw knapte. Dave had intussen in de aanliggende tuin twee mooie lange stokken zien staan, wat oude surfmasten bleken te zijn. Via de paarden wei, ze kwamen nog nieuwsgierig aanlopen, lukte het hem om een mast te bemachtigen, deze werd verlengd door Herman met een lange tak met een soort vork en nu maar proberen. Uiteindelijk lukte het Frank om met draaiende bewegingen de chute met zijn lijnen aardig te omwikkelen en jawel hoor, met nog wat flinke snukken kwam hij naar beneden. Dave ving hem op en raakte niet eens de grond en wat bleek?
Het zijn hele sterke chutes, want er was zelfs niets kapot of beschadigd, ja,slechts een stuurlijntje. Ad jouw kundigheid in deze is ook weer bevestigd.
Gelukkig goed afgelopen met dank aan de snelle en goede hulp van JULLIE, zeg maar ECHTE MATEN, wel een hoogte en duurrecord, maar was niet zo gepland.
 
Nogmaals hartstikke bedankt voor jullie goede en snelle hulp, geweldig!!!!
Ton

P.S. de afstand met google-earth nagemeten was 1,94 Km.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waren we zelf erg tevreden over het resultaat, niet alles ging perfect. Hier een paar foto’s van de onfortuinlijke jumper, de  reddingsactie en een welgemeend bedankje van de toch wel geschrokken piloot.

 

                

 

En gelijk de avonturen van Asterix en Obelix werd deze heerlijke dag aan tafel afgesloten.